Συγγραφέας παραμυθιών και μέλος των Active Member. Μεγάλωσε στο Βύρωνα και ζει στο Πέραμα. Έχει τραγουδήσει και σε δίσκο του Καζαντζίδη! Πηγή: www.lifo.gr
Με έχουν βαφτίσει με δύο ονόματα, Γιολάντα και Παναγιώτα, το δεύτερο είναι της γιαγιάς μου. Στην Ευρυτανία υπάρχει αυτή η παράδοση να δίνονται τα ονόματα των γονιών του αντρός, με αποτέλεσμα όλα μου τα ξαδέλφια να λέγονται Παναγιώτηδες-Παναγιώτες και Θωμάδες-Θωμαΐδες. Εμένα μου άρεσε το όνομα της άλλης μου γιαγιάς. Την έλεγαν Ασημίνα κι εγώ τη φώναζα Ασημένια. Οπότε, στις παιδικές μου ζωγραφιές, που τις έχω κρατήσει ακόμα, υπέγραφα ως Γιολάντα Παναγιώτα Ασημίνα Τσιαμπόκαλου, σαν Ισπανίδα. Πάντα μου άρεσε να γράφω. Δεν μου άρεσε τόσο να μιλάω. Ακόμα και όταν θύμωνα και τσακωνόμουνα, δεν ερχόμουνα σε άμεση σύγκρουση με τη μητέρα μου ή με τον αδελφό μου, παρά έγραφα σε χαρτάκια «Μην ξαναπατήσεις στο δωμάτιό μου» και πέρναγα από δίπλα και τους το άφηνα. Κι όταν ήθελα να ζητήσω συγγνώμη, πάλι άφηνα άλλο χαρτάκι «Συγγνώμη, δεν το ήθελα. Σ' αγαπώ πολύ» και το άφηνα για να το βρούνε το πρωί. Κάποια στιγμή είπα θέλω να γίνω μεταφράστρια παραμυθιών. Δεν ξέρω πώς ακριβώς μου κόλλησε αυτό. Σπούδαζα Αγγλική Φιλολογία και άρχισα να παίρνω όλα τα μαθήματα που είχαν σχέση με τη μετάφραση. Έχω μεταφράσει κάποια παραμύθια, αλλά έχω γράψει κιόλας - oκτώ τίτλους μέχρι στιγμής. Οι Active Member προέκυψαν λόγω του αδελφού μου, που ήταν μαζί τους. Όταν πρωτοεμφανίστηκαν ήμουν περίπου 15 χρονών. Ήταν σαν εξωγήινοι! Εγώ βέβαια δεν είχα καμία σχέση με αυτήν τη μουσική. Έκανα ξενέρωτα πράγματα. Έπαιζα πιάνο, ήμουν σε χορωδία. Μέσα από αυτήν τη χορωδία τραγούδησα και σε ένα δίσκο του Καζαντζίδη, κάτι που δεν ξέρει κανείς. Ήταν η Χορωδία Νέων του Δήμου Βύρωνα. Δεν ήξερα τότε τι πάει να πει Καζαντζίδης. Είχαν ζητήσει λοιπόν από τη χορωδία μια μικρή ομάδα παιδιών να συμμετέχει σε ένα τραγούδι, σε ένα δίσκο comeback του Καζαντζίδη που λεγόταν «Βραδιάζει». Πρόκειται για ένα πολύ απλό τραγούδι για τα παιδιά, που όμως, όποτε το ακούω, ανατριχιάζω. Αργότερα βέβαια, όταν πήγα στο Πέραμα και γνώρισα το Μιχάλη και τον πατέρα του, που τον λάτρευε, τον λάτρεψα κι εγώ. Είχαν μια πολύ στενή σχέση μαζί του. Ο Καζαντζίδης τους είχε φτιάξει το σπίτι στον Αγ. Κωνσταντίνο και τη βάρκα τους. Γύρω στην εποχή που έκλεινα τα 17 πρότεινε ο Μιχάλης -ο ιδρυτής των Active Member- στον αδελφό μου να με δοκιμάσουν να ραπάρω. Έφτιαχναν τότε το Μεγάλο Κόλπο, τον πρώτο δίσκο τους στη Warner, και θα έκαναν μια μεγάλη παραγωγή. Στην Ελλάδα δεν υπήρχε ακόμα γυναίκα που να ραπάρει, δεν είχε ξαναγίνει. Ήθελε να υπάρχει ένα κομμάτι με γυναικεία φωνή, ήταν το «Σαν Δάκρυα». Κι έτσι πήγα, χωρίς να ξέρω τίποτα. Γνωρίζω τον Μιχάλη και μου λέει «Θα σε λένε Σανταζίνια». Λέω κι εγώ ωραία, σαν αμαζόνα ακούγεται, αλλά τι σημαίνει; Και μου λέει ότι πρόκειται για ένα μύθο της Καραϊβικής για ένα θλιμμένο λουλούδι, τη Ζίνια, που ανθίζει όταν ακούει μουσική. Μου άρεσε πολύ. Μετά από κάποια χρόνια διάβαζα ένα από αυτά τα βιβλία που λένε τι σημαίνει το κάθε όνομα και είδα ότι το Γιολάντα, που βγαίνει από το Βιολέτα, συμβολίζει το ταπεινό και λυπημένο λουλούδι. Και έπαθα πλάκα. Πώς έρχονται και δένουν όλα τελικά στη ζωή! Στην αρχή, πάνω στη σκηνή ήμουν πολύ μαγκωμένη και με κοιτούσαν περίεργα οι από κάτω. Πολλούς από αυτούς τους ήξερα, ήταν φίλοι μου, και αισθανόμουν ντροπή με το μικρόφωνο στο χέρι. Το ‘97 έπεσε από τη Warner η ιδέα να κάνω έναν προσωπικό δίσκο. Μου έλεγαν να μη χρησιμοποιήσω το όνομα Σανταζίνια γιατί είναι δύσκολο στην απομνημόνευση και να χρησιμοποιήσω το Γιολάντα. Αλλά εγώ ανένδοτη. Τελικά πέρασε το δικό μου και βγήκε ο πρώτος μου προσωπικός δίσκος που λεγόταν Άλλο ένα ψέμα. Το 2003 αποφασίσαμε να φύγουμε από τη Warner και να φτιάξουμε την 8ctagon, μια μικρή, ανεξάρτητη εταιρεία. Κάνουμε την παραγωγή, το πακετάρισμα, το artwork, κλείνουμε μόνοι μας τις συναυλίες. Έχουν δυσκολέψει πάρα πολύ τα πράγματα. Προσπαθούμε τουλάχιστον να κάνουμε εμφανίσεις στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη, γιατί στην επαρχία δεν υπάρχουν μαγαζιά, δεν υπάρχουν λεφτά να το υποστηρίξουν. Ακόμα και στη Αθήνα τα live-άδικα γίνονται όλα σκυλάδικα σιγά σιγά. Όσο ήμασταν στη Warner υπήρχε συνεχώς το άγχος με την πειρατεία στη μουσική. Εμάς ποτέ δεν μας πείραξε. Εμείς λέμε, ελάτε εδώ να σας κάνουμε εμείς κόπιες από τη μουσική μας, αλλά να έρχεστε στις συναυλίες μας. Να μας στηρίζετε με αυτό τον τρόπο. Παλιότερα μου ήταν πολύ δύσκολο να γράφω στίχους. Σήμερα, αν μου δώσει μια μουσική ο Μιχάλης, θα κλειστώ, δεν θα σηκωθώ να πάρω καφέ από την κουζίνα και θα κάτσω να γράψω σερί ένα κομμάτι. Έχω την εντύπωση ότι φαίνεται το σημείο που έχεις σηκωθεί για να κάνεις διάλειμμα, για να πιεις ένα καφέ. Με τον ίδιο τρόπο αντιμετωπίζω και τα κείμενά μου στον «Ελεύθερο Τύπο», όπου γράφω μικρές ιστορίες για την Αθήνα. Γράφοντας συνέχεια, βρίσκεις πολύ ξαφνικά το δικό σου μονοπάτι. Είναι σαν να σου αναβοσβήνουν λαμπάκια και να σου λένε: ΓΙΟΛΑΝΤΑ, ΕΔΩ ΕΙΣΑΙ, ΠΡΟΧΩΡΑ!! Όταν λοιπόν βρήκα το δικό μου μονοπάτι, ξέρω πια ότι ακόμα και θέμα να μην έχω, έχω κάπου να πατήσω. Αυτό το θεωρώ μαγική διαδικασία. Σε κάποιο τραγούδι λέω «Μου ψιθυρίζει τ' αηδόνι τις λέξεις κι ο στίχος τελειώνει». Παρ' ότι δεν είμαι αυτό που λες παιδί της πόλης, μου αρέσει η πόλη διότι, αν έχω να γράψω ένα άρθρο και δεν έχω θέμα, θα πάω μια βόλτα στην Αθήνα και θα κρατήσω κάτι από την τρέλα της. Μου αρέσει λοιπόν η πόλη γιατί δεν τελειώνει ποτέ. Υπάρχει έως εκεί που βλέπει το μάτι και υπάρχει πάντα κάτι να ανακαλύψεις. Μου αρέσουν πολύ τα ταξίδια και έχουμε ένα κόλλημα με τον Μιχάλη με τα Holiday Ιnn. Κάθε φορά λέμε ότι μόλις παντρευτήκαμε και έτσι μας δίνουν τα καλύτερα δωμάτια και μας κερνούν σαμπάνια. Μας βλέπουν βέβαια μετά που τριγυρνάμε στην πόλη σαν λέτσοι με τις φόρμες μας και με τεράστιες σακούλες να κουβαλάμε βινύλια και αναρωτιούνται. Πηγή: www.lifo.gr
